زیاد که باشی زیادی می شوی....

چه رسم جالبی است!!!

محبتت را میگذارند پای احتیاجت...

صداقتت را میگذارند پای سادگیت...

سکوتت را میگذارند پای نفهمیت...

نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت...

و وفاداریت را پای بی کسیت...

و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنهایی و بی کسی و محتاج!!!

آدم ها آنقدر زود عوض میشوند...

آنقدر زود که تو فرصت نمیکنی به ساعتت نگاه بیاندازی...

و ببینی چند دقیقه بین دوستی ها و دشمنی ها فاصله افتاده است...

زیاد خوب نباش...

زیاد دم دست هم نباش...

حکایت ما آدم ها...

حکایت کفشاییه که...

اگه جفت نباشند...

هر کدومشون...

هر چقدر شیک باشند...

هر چقدر هم نو باشند...

تا همیشه...

لنگه به لنگه اند...

کاش...

خدا وقتی آدم ها رو می آفرید...

جفت هر کس رو باهاش می آفرید...

تا این همه آدمای لنگه به لنگه زیر این سقف ها...

به اجبار، خودشونو جفت نشون نمی دادند...

زیاد که خوب باشی دل آدم ها را می زنی...

آدم ها  این روزها عجیب به خوبی، به شیرینی، آلرژی پیدا کردند...

زیاد که باشی زیادی می شوی...