حیاط خلوت
کارمان به جایی رسیده که باید طوری دلتنگ شویم که به کسی بر نخورد...
حیاط خلوت
کارمان به جایی رسیده که باید طوری دلتنگ شویم که به کسی بر نخورد...درباره من
دلم به بهانه ی همیشگی گریست؛
بگذار بگرید و بداند هرچه خواست همیشه نیست...
ادامه...
درد....
تحمل کن...
روی هم که تلنبار شد...
دیگر نمیفهمی کدام درد از کجاست...!
کم کم خودش بی حس میشود...!
به بهانه شهادت شهید مصطفی احمدی روشن
تفنگ های پر برای شلیک به مغزهای پر ساخته شده اند!
و مغزهای خالی برای پر کردن این تفنگها.
.
.
.
یادش گرامی وراهش پُر رهرو باد....
سکوت نوشت...
تا می خواهم حرف بزنم
گناه....
ولی قبل از اینکه تصمیمش رو عملی کنه ؛
کبریتی زد ،
صدای روشن شدن گوشش ، و بوی گوگرد مشامش رو پر کرد ...
در افکار خودش بود که نگاهش بر چوب کبریت لاغر اندامی لغزید که آتش از سرش
به جونش افتاده بود و هر لحظه به انگشتهاش نزدیک می شد ...
به خودش گفت مشکلی نیست و تکرار کرد :
من مقاومت می کنم ... مقاومت می کنم ... مقاومت می کنم ...
ناگهان فریادی کشید و چوب کبریت رو بر زمین انداخت ...
به خودش گفت : متاسفم ؛ من تحمل آتیش رو ندارم .
منصرف شد...
اسم....فامیل...
اسم از ...
یلدا ...!!!
یک لحظه ی دیر آمدن صبح زمستان
باعث شده یلدا همه بیدار بمانیم
ده قرن نیامد پسر فاطمه اما
شد ثانیه ای تشنه دیدار بمانیم؟!!
یاصاحب الزمان...
پاییز می شوم
من بی تو ، خود پاییزم
من از پاییز می ترسم
بیا ..
با تو میگویم حرف هایم را.....
خدایا........
با تو می گویم حرفهایم را... دلتنگیهای وجودم را... و آشفتگیهای درونم را....
خدایا........
قلب مترسک تنها را دریاب... می دانم همین نزدیکیهای تو!
و من بی فرجام چنان دورم از تو که گاهی نامت را نمی دانم!
که نشانی ات را از هر که پرسیدم خود آواره دیارت بود!
خدایا.......
از من مپرس که پاسخی ندارم جز شرمندگی... جز درماندگی...
از خویش هیچ نیاموخته ام مگر ندانستن... مگر نادانی!
خدایا.......
صدایت می کنم! جواب از این بی دل آشفته حال دریغ مکن ور نه گم می شوم
در سیاهی و دو رنگی روزگار... گم می شوم و راه پیدا نمی کنم در این سکوت بی نام نیمه شب!
خدایا.......
می خواهم در این نسیم سحرگاه تو را باز شناسم از سیاهی!
دلتنگم ... تنهایم ... دردمندم... و نیازمندم به درگاهت...
دستم را رها مکن که اگر تو راه به من نشان ندهی چگونه در این ظلمت به خانه باز گردم!
خدایا.......
جهان و هر چه در آن است نشانی تو و آوارگی نشانه من...
کوه و جنگل و دریا نشان از عظمت تو و اشک و آه و حسرت نشانی من!
خدایا.......
تو کریمی و بخشنده... تو یگانه ای و بی نیاز ...
تو رئوفی و بزرگ... تو پشت و پناه و تکیه گاه دردمندانی... و من حقیر و سرگشته و حیران !
خدایا.......
این بنده خاطی و بیچاره را ببخش و از درگهت نا امید مگردان...
اگر چه در وقت دلتنگی و دردمندی دست نیاز به درگاهت دراز می کنم
و در هنگام حلاوت و سر خوشی از تو دورم!
خدایا.......
غمگینم و آزرده ... دلگیرم و تنها... بی پشت و پناهم و سر گردان...
دلشکسته ام و به هر که و هر چیز رو کردم جز زخم عایدم نگشت!
پس قلب شکسته ام را دریاب و مرا از غم و غصه های دنیوی برهان!
خدایا......
نگاه گرمت را از من مگیر که محتاج گرمای بی رنگ و ریایم...
و این سرما که بر وجودم رخنه کرده از قلب فرتوتم بزدا که تنها بی نیاز یکتا تویی و بس!
خدایا.......
قطره های اشک پنهانم را فقط تو می بینی و همزاد غم بودن ذهنم را تنها تو می دانی
و آنچه گذشته ام را با غم و امروزم را با درد می سازد تو می فهمی!
خدایا.......
مرا از هر بنده بی نیاز گردان و بر من رحم کن بر من که نا توانم بر من که محتاج صبوریم
صبری عطا کن و قلبی روشن و بی کینه!
باشد که هیچ جز عشق و محبت درون سینه نداشته باشم!
و.......
دلم عجیب گرفته است
کجاست پنجه شیرینت ای نوازشگر
که تار های دلم را به زخمه ای بنوازد.........؟؟؟
حکایت من...
حکایت من،حکایت کسی است که
عاشق دریا بود، اما قایق نداشت
دلباخته سفر بود، اما همسفر نداشت
حکایت من،حکایت کسی است که
زجر کشید، اما زجه نزد
زخم داشت و ننالید
گریه کرد ،اما اشک نریخت
حکایت من،حکایت کسی است که
پر از فریاد بود،اما سکوت کرد
تا کسی نفهمد غمش چه بود....
بابا جان داد...
کودک رو به پدرش کرد ... صداش به سختی شنیده میشد ...
چند دقیقه ای نگذشته بود که صدای هیاهوی سالن بیمارستان دکتر رو به خودش آورد ...
السلام علیک یا اباعبدالله
خدایا شرح غم خواندن چه سخت است
ز داغ لاله پژمردن چه سخت است
نمیدانی که با دست بریده
زپشت اسب افتادن چه سخت است
اگر تیری درون چشم باشد
نمیدانی زمین خوردن چه سخت است
نمیدانی که با چشمان خونین
جمال فاطمه دیدن چه سخت است
کنار علقمه با مشک خالی
ببین شرمنده گردیدن چه سخت است
اللهم عجل لولیک الفرج و جعلنا من انصاره و اعوانه
من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم
از آن روزی که اربابم شود بیمار می ترسم
همه ماندیم در جهلی شبیه عهد دقیانوس
من از خوابیدن منجی درون غار می ترسم
رها کن صحبت یقوب و کوری و غم فرزند
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم
همه گویند این جمعه بیا، اما درنگی کن
از اینکه باز عاشورا شود تکرار می ترسم
شده کار حبیب من سحرها بهر من توبه
ز آه دردناک بعد استغفار می ترسم
شنیدم روز و شب از دیده ات خون جگر ریزد
من از بیماری آن دیده ی خون بار می ترسم
به وقت ترس و تنهایی تو هستی تکیه گاه من
مرا تنها میان قبر خود نگذار می ترسم
دلت بشکسته از من لکن ای دلدار رحمی کن
من از نفرین و از عاق پدر بسیار می ترسم
هزاران بار رفتم از درت شرمنده برگشتم
ز هجرانت نترسیدم ولی این بار می ترسم
جهان را قطره ی اشک غریبی میکند ویران
من از اشکی که می ریزید ز چشم یار می ترسم
خسته ام به وسعت تاریخ!
حتی اگر تنها یک پرنده در من پر می زد
بی صدا شکستم...
بـــرای بـــعضی دردها...
نـــه می توان گریــــه کرد ، نــــه مـی توان فریـــــــــاد زد ... !
بــــرای بـــــــــــعضی دردها ...
فـــــقط می توان نــگاه کرد و بی صدا ،
شـــــــــ ـــــکـــــــــــ ـــــــــــســـــــ ــــــــــت ... !!!
هِی مسافر!
هِی مسافر!
پایت را از روی حنجره ام بردار!
هر چقدر خودم را
به در و دیوار این قفس هم بکوبم
بغض نفس گیرم فریاد نمی شود...
دلتنگی مزمِن
آخرش می رسد به خفقان مدام!
خیالت تخت!
هیچ کس نمی فهمد
دوری ات با دلم چه کرده...
